‘De beslissing die ik vijf jaar geleden nam,
leverde me veel meer op dan ik kon vermoeden.’
-Ellen Verest
Actrice Ellen Verest (35) aan het woord in E-Zinvol N° 2:
Dertigers, anders bekeken.
Even geheid als ik om de aula van RITCS (Royal Institute for Theater, Cinema and Sound, Brussel) te betreden, stond Ellen Verest bij de gesloten deuren te wachten. We schrijven 2013, als ik het me goed herinner.
‘En wat brengt jou hier?’ vroeg ik.
‘Ik wil actrice worden. En jij?’
‘Ik heb een langspeelfilm-scenario geschreven dat ik wil verfilmen.’
In afwachting van het vakinterview van Stijn Coninx (regisseur) met Jaco Van Dormael (regisseur, producer) waarvoor we aanwezig waren, deelden Ellen en ik spontaan onze toekomstdromen met elkaar. Dat onze allereerste ontmoeting plaats vond in de kosmische tijdzone van een significant keerpunt in ons beider leven, ontdekten we eigenlijk pas ten volle tijdens het gesprek dat je nu leest.
Toen ik in 2014 de kortfilm ‘AG De stempels die we dragen’ realiseerde waarin Ellen acteerde (setfoto’s AG door Eva De Gols), was dat besef nog niet echt doorgedrongen bij ons, gek genoeg!
Tja, de dingen anders bekijken, vraagt al wel eens wat tijd?
Waar ze vijf jaar na datum staat met het waarmaken van haar dromen, vraag ik haar tijdens ons gesprek voor E-Zinvol editie Winter 2019. Enthousiast als immer, staat ze me te woord.
‘Vijf jaar geleden betekende voor mij een keerpunt-moment in mijn leven. Ik gaf toen mijn vast werk als hulpverlener/therapeut op en ruilde het in voor de onzekerheid van het werk als actrice.
Naast verschillende gastrollen en bijrollen in de afgelopen jaren heb ik zopas het tweede seizoen van VRT-reeks ‘Dertigers’ mogen spelen als ‘Nora’, een personage waarrond veel draaide in het eerste seizoen. Dat was een fantastische ervaring en ik hoop binnenkort nog meer facetten te kunnen tonen van wat ik als actrice te bieden heb. Neen, ik heb nooit spijt gehad om voluit voor mijn droom te gaan.
Wat ervoor zorgde dat ik de switch toen maakte?
Op je dertigste worden je veel vragen gesteld, vind ik: wanneer je eindelijk een vaste relatie zal aangaan, wat je qua carrière ambieert, of je kinderen wil en wanneer dan wel, wat je met je leven gaat doen, of je je wel volwassen gedraagt zoals het hoort… De omgeving zet je in zekere zin onder druk.
Ik ben van nature uit sowieso een denker maar net voor mijn dertigste stelde ik mezelf de pertinente vraag: ‘Ben ik aan het doen wat ik echt graag wil doen? En vooral, heb ik het al een keertje uitgeprobeerd om te doen wat ik echt graag wil doen?
Die vraagstelling gaf me het startschot om veranderingen door te voeren.
Daarbij vond ik ook dat ik als therapeut niet enkel anderen hoorde te motiveren tot ‘change’, zonder zelf het effect ervan te ondervinden, toch?
In mijn privé- en werkomgeving werd ik in die periode met mensen geconfronteerd die die weinig levenslust leken te hebben, die geen een droom, groot of klein, leken te koesteren of die er te weinig levenstijd voor kregen.
Ikzelf wilde niet het risico nemen om ooit spijt te hebben, om ooit als een zuurpruim door het leven te gaan, zwelgend in zelfmedelijden en klaagzang.
Daarom besliste ik voor mezelf: Niets of niemand gaat mij ooit de zin wegnemen om te leven en te durven doen. Een gedachte die me vandaag veel steun geeft en die me toen aanzienlijk sterkte om los te laten aan bepaalde zekerheden en buiten mijn comfortzone te treden, terwijl iedereen me gek verklaarde.
Wat was het grootste risico dat je toen nam?
Dat ik op een dag voor hulp zou moeten aankloppen bij mijn ouders. Ik weet dat ik altijd op hen kan terugvallen, alleen zou mijn trots het daar vreselijk moeilijk mee hebben. Temeer omdat zij me in hun opvoeding enerzijds veel zelfstandigheid meegaven en anderzijds ook een zekere voorzichtigheid.
Kunst en theater werd ons zeer zeker meegegeven maar het pad kiezen van een ‘serieuze’ studie was wel hun duidelijk advies. Ik heb mijn humaniora Latijn-Wiskunde afgemaakt omdat ik het best wel interessant vond en vooral omdat me beloofd was daarna mijn studierichting zelf te mogen kiezen.
Dat ik voor Conservatorium Drama opteerde, droeg uiteraard niet hun voorkeur weg, maar ze gaven me wel hun volledige steun. Toen ik afstudeerde, koos ik voor een bijkomende opleiding Creatieve Therapie. Enerzijds uit interesse voor psychologie en tegelijk als een back-up plan voor mijn artistieke ambities.
Na die tweede studie kwam ik als begeleider terecht in de drughulpverlening in Gent, waar ik kon rekenen op een vast inkomen en realistische carrièremogelijkheden.
En hoewel ik die job echt heel graag deed, daagde de vraag na meerdere jaren: Is dit wat ik het aller-allerliefst doe? En moet ik dan toch maar eens niet proberen te doen wat ik het aller-allerliefste doe?
Zo gooide ik op mijn dertigste plots het roer om, verhuisde ik van Gent naar Antwerpen terug, gaf mijn jobszekerheid en jobsplezier op en ging volop focussen op acteerwerk.
Rekening houdend met het risico dat je je trots misschien ooit moest inslikken, waarop vertrouwde je het meest tijdens het maken van je grote switch?
‘Ik weet dat ik geen ‘zittend gat’ heb en dat ik heb geleerd om mijn mannetje te staan en zelfstandig te zijn.
Daarnaast manifesteert zich ook de zin voor realisme en voorzichtigheid die ik in mijn opvoeding meekreeg. Ik zal nooit alle belangrijke zuilen – ik denk aan huisvesting-inkomen-veiligheid-gezondheid-familie- relatie-vriendschap tegelijk op losse schroeven zetten. Je kiest er een paar uit en rekent op de stabiliteit van de andere pilaren.
Ik besef heel goed dat ik in nood voor 100% kan rekenen op mijn partner, mijn familie en vrienden. Maar ik vertrouw vooral op mezelf dat ik (trots) mijn boontjes zal doppen en in elke tegenslag ook een zinvol voordeel zal ontdekken.
Wat heeft die beslissing van vijf jaar geleden jou vandaag opgeleverd?
Meer dan ik kon vermoeden eigenlijk. Had men me in 2014 bevestigd dat ik in twee seizoenen van een VRT-reeks zou spelen, of dat ik simulatie-actrice zou worden voor bedrijfstrainingen, of sales-verantwoordelijke voor het internationaal theatergezelschap Theater TOL, dan zou ik het niet geloofd hebben. En toch zijn dat werkopdrachten die ik nu combineer met mijn acteerwerk.
Ik ben gaan beseffen dat de vaardigheden en talenten die ik als actrice inzet, ook inzetbaar zijn in vele andere beroepen.
Als acteur beschik je over people skills. Ik hoop te mogen stellen dat ik sterk ben in het ontrafelen van mensen hun gedachten en ‘zijn’, aan de hand van hun communicatie, verbaal en vooral non-verbaal. Flexibiliteit qua communicatiestijl is ook iets dat je als acteur bewust hanteert, en tegelijk een dankbare vaardigheid als sales verantwoordelijke en simulatie-actrice.
Ik heb ook geleerd dat ‘gevoelig zijn’ een grote kracht is voor mijn job, als hulpverlener, als coach, als actrice, als sales-verantwoordelijke, maar ook – en misschien vooral – als mens.
Dankzij die grote sprong in 2014 doe ik nu wat ik heel graag doe en heb niet het idee dat ik ‘moet’ gaan werken elke dag. Uiteraard heb ik, als iedereen, ook mindere momenten, maar geloof me, ik spring meestal uit bed in de ochtend om aan de dag te beginnen. Dingen verwezenlijken is mijn grote drijfveer in dit leven.
Heel nieuwsgierig ben ik naar wat er nog op mijn pad komt, qua kansen en qua mensen. Ik wil ten volle leven.
Wat ik leerde uit mijn rol als Nora in Dertigers?
Grappig dat je me dat vraagt! In eerste instantie leek Nora mijn tegenpool. Ze blijft in haar slachtofferrol vastzitten en kan niet loslaten wat is geweest. Daardoor ziet ze niet het positieve om haar heen.
Ikzelf daarentegen, wil eerder vooruit denken en ben nieuwsgierig voor wat komen gaat. De rol van Nora spelen, spiegelde me over de vaardigheid om dingen los te laten. Ik heb nog meer geleerd hoe ik daar zelf best mee omga.
Hoe? Ik laat het mezelf toe om eventjes voluit in de emotie te gaan. Me eventjes afzonderen en eens goed uithuilen, bijvoorbeeld.
Vervolgens zal ik die ervaring bewust in mijn rugzak stoppen, evalueren welke zinvolle positieve betekenis ik eruit kan meenemen en tot slot vastberaden verder vooruitgaan.
Wat geef jij andere Leef-Droom-Doeners graag mee?
Durf te doen wat je graag doet en laat kwaliteit boven kwantiteit primeren.
Ik vind ‘Leef, droom, doe’ een geweldig motto met die verstande dat dromen realistisch haalbaar horen te zijn en dat je er dus bewust over nagedacht moet hebben alvorens er voor te gaan.
Ken jezelf op gebied van stress coping. Je hoeft immers niet voortdurend op ‘the edge’ te bewegen. Blijf mild voor jezelf. Hou het gezond en realistisch!
Een keer zo’n grote ommekeer in je leven toelaten is vaak genoeg om bewuster te leven!’
En of ik het met Ellen eens ben! Hoe bewuster je leeft, droomt en doet, hoe meer je wordt wie je aanvankelijk al was, toch?
(tekst: Pascale Perard)
